Lessen van de slak
Toen ik twee jaar geleden een training had in Portugal, was één van de opdrachten om te gaan lopen en eens gaan kijken waar je voeten je heen zouden brengen en wat je tegen zou komen. Het had even daarvoor geregend, maar was wel lekker warm en ik ging in mijn jurkje en met regenlaarzen op pad onder mijn parapluutje, very Française.
Door de regen waren er op allerlei plekken slakken tevoorschijn gekomen. Ik heb heel veel foto’s van ze genomen, op bomen, struiken, midden op de weg.
Het deed me realiseren dat een slak zijn eigen veiligheid altijd bij zich draagt, in de vorm van het huisje op zijn rug. Hoe fijn is het wel niet als je veiligheid bij jezelf kan vinden. Als je op jezelf kan bouwen en weet dat je dingen (ook als ze zwaar zijn) wel aankan en je altijd terug kan vallen op jezelf. Hoewel ik dat echt niet elke dag voel, werd me op dat moment wel heel helder hoe ontzettend sterk en veerkrachtig ik ben. En hoe ik voor mijn eigen veiligheid kan zorgen!
Soms door me terug te trekken en te voelen wat ik nodig heb, soms door hulp te vragen, soms door te huilen en soms door lekker mee te zingen met muziek en alles eruit laten.
En door tijd te nemen, het andere wat de slak me weer deed inzien. Ik ben niet snel, ik heb tijd nodig, moet sudderen, herkauwen en dan komt het antwoord wel, komt de oplossing, het licht of gewoon een ander gevoel. Maar hoe vaak geven we onszelf nog de tijd om stil te mogen staan? Om het even niet nog niet te weten? Zou het niet fijn zijn als we af en toe wat meer zouden vertragen? Misschien kan je het eens proberen. Voor mij was het een mooie ervaring!
Veiligheid in jezelf vinden en vertragen, de lessen van de slak!