Een eerlijk verhaal over mijn eetstoornis

Wat je niet ziet op deze foto

Ik heb wel even getwijfeld of ik deze foto wilde delen… Dit is namelijk een foto uit de periode dat ik vol in mijn eetstoornis zat…

En ik zie dat dus ook als ik er naar kijk. Ik zie dat mijn gezicht opgezet is van het eten en braken. Ik zie een wat doffe blik in mijn ogen, waar een geheim achter schuilt. Net als dat ik me toen schaamde voor hoe ik eruit zag, kan ik me nu nog een beetje schamen voor deze foto, dus daarom deel ik hem!

Ik wil het verhaal delen, want ik ben niet de enige met dit verhaal. Ik ken de enorme eenzaamheid, de schaamte, het alleen willen doen, de angst, de zelfhaat… en dat alles werd vooral groter omdat ik dacht de enige te zijn die zo raar deed. Schaamte kan alleen verdwijnen in de openbaarheid, dus hier, dit is mijn foto, dit is mijn verhaal!!

Wat ik nu weet, maar toen nog niet wist, is dat ik een nogal gevoelig persoon ben. Ik voel veel, ben temperamentvol en angstig, krijg veel prikkels binnen uit mijn omgeving en raak daar van in de war en vermoeid. Eten dempte alles, ik zat in mijn eigen roes, hoefde even niet te voelen. Het braken was mijn manier van ontladen, alle spanning en emoties er letterlijk uit gooien. 

Als kind ben ik gepest vanwege mijn luie oog en mijn lenzen. Niet vaak, maar genoeg om veel indruk achter te laten op een gevoelig kind. Hierdoor heb ik bedacht dat als mijn uiterlijk maar perfect is, ik veilig zou zijn. Ik wist ook niet goed hoe ik veiligheid in mezelf moest vinden. En ergens was er een stemmetje in me gekropen die zich afvroeg of ik wel goed genoeg was? Of ik oké was? 

Je-maime heet niet voor niks zo… want dat heb ik moeten leren, zelfliefde! En nog steeds zijn er dagen dat dit niet vanzelf gaat en vanzelfsprekend is. Maar ik weet wel veel beter hoe ik daarmee om moet gaan, hoe belangrijk delen is, hoe je hoofd een loopje met je kan nemen, hoe je soms terug moet naar je kern. 

Dus op deze dag, dag van eetstoornissen, deel ik mijn verhaal! Omdat herstel mogelijk is, omdat schaamte alleen verdwijnt in openbaarheid en omdat ik hoop dat een ieder die worstelt, de stap durft te zetten om het met iemand te gaan delen. 

lieve groet, 

Natasja